دیدار نوروزی

روز اول فروردین مشغول تماشای تلویزیون بودم. رئیس جمهور به دیدار جانبازان در آسایشگاه رفته بود. طبق روندی که در این سال ها روال شده است در روز اول تعطیلات نوروز رئیس جمهوری ایران به آسایشگاه های بهزیستی یا مراکز مشابه سری می زند. صحنه ای را نشان می داد که جانبازی با دیدن رئیس جمهور به شوق آمده بود و پس از دست دادن می خواست به روبوسی بپردازد اما آقای روحانی صورت خود را عقب کشید و با فاصله چند سانتی به روبوسی برره ای پرداخت! از دیدن این صحنه متأثر شدم. این چه طرز برخورد است؟ چرا رسم ادب رعایت نشد. من کاملا حق می دهم به شخص آقای روحانی اگر به هر دلیلی نخواهد با ملاقات شوندگان روبوسی کند. شاید تعداد آنها زیاد باشد. شاید با خود فکر کند آنهایی اثر شیمیایی داشته باشند که مضر باشد. شاید خود روحانی بیماری مسری داشته باشد. شاید اصلا حال و حوصله ندارد. اما آیا اولا نمی شد از قبل (در حد چند ثانیه قبل) هماهنگ شده باشد که ایشان روبوسی نمی کنند؟ دوما اصلا چه اصراری به این برنامه هست؟ وقتی ایشان توان پاسخ به ابراز احساسات ملاقات شوندگان را ندارد آیا حتما باید چنین نمایشی تدارک دیده شود؟

احساس کردم شاید لحظه ای امر بر من مشتبه شود بنابراین به دوره ی مفاهیم در ذهنم پرداختم. رئیس جمهور اسلامی ایران باید تمام قدر در برابر آن جانباز تعظیم کند. نه یک تعظیم نمایشی برای یک تعظیم واقعی. نظام جمهوری اسلامی برآمده از انقلاب اسلامی 57 است. انقلابی که به رهبری امام خمینی (ره) به پیروزی رسید. دست بر قضا اولین بار لفظ "امام" را آقای روحانی در یک سخنرانی انقلابی در جریان مبارزات برای امام خمینی به کار برد. قدرت سخنوری و قوت کلام بالایی داشت و پیش از انقلاب با سخنرانی های کم نظیر خود شناخته شد. از همین شناخت از روز اول انقلاب اسلامی در مدیریت های کلان نظام قرار گرفت. تا به امروز. آیا اگر آن شناخت اولیه نبود آقای روحانی امروز رئیس جمهور بود؟ اگر دستی به حکم "حتی یعدو اسفلکم اعلیکم و اعلیکم اسفلکم" اشخاص را هم گاهی در سطوح مختلف به هم می زد امروز ایشان رئیس جمهور بودند؟ مسلما در طول این سال های مسئولیت زحمات زیادی توسط ایشان کشیده شده است. خدا قبول کند. اما آیا انواع امکانات، رفاه و امنیت هم برای ایشان فراهم نشده است؟ جز این است که همه ی این امکانات را مدیون خون همین شهدا و جانبازان هستیم. جانبازانی که در برهه ای عضو و سلامتی خود را اهدا کردند. و الان عمر خود را در آسایشگاه اهدا می کنند. حداقل 25 سال تحمل درد و رنج جسمی و صبر. تا کی باید در آسایشگاه بماند؟ نمی دانم. جز این است که مسئولین این نظام جز خدمت به مردم و این ایثارگران شان دیگری ندارند؟ نکند گول هیبت و لباس را بخوریم. نکند فکر کنیم این عمامه ها بدون عمل شأن یا مقامی به کسی می دهد. داستانی که از حضرت امیرالمومنین علی علیه السلام به ما رسیده است معمولا شنیده ایم. زنی مشک بر دوش می رفت که علی (ع) به کمک او می رود و متوجه می شود همسرش در جنگ شهید شده است. به خانه ی زن می رود و با کودکش بازی کودکانه می کند. حاکم اسلامی و بازی کودکانه! اینها افسانه نیست. اینها الگوهایی برای عمل است.