در اصطلاحات مربوط به نفت
ازدیاد برداشت : درصدی از نفت هر مخزن به صورت عادی قابل برداشت است. ازدیاد برداشت به معنی فعالیت هایی است برای افزایش این درصد. با ازدیاد برداشت، تولید فعلی نفت افزایش نمی یابد بلکه پایداری مخزن برای تداوم برداشت افزایش می یابد.
توسعه میدان : به معنی فعالیت برای رساندن میدان به مرحله تولید است.
سابقه قراردادهای نفتی ایران به رویتر در سال 1872 میلادی می رسد که اجرا نشد و پس از آن قرارداد دارسی در سال 1901 بسته شد که اجرایی شد. از آن سال تاکنون ما قراردادهای مختلف نفتی داشتیم. قبل انقلاب معمولا این قراردادها شفاف بودند و به تصویب مجلس می رسیدند. پس از انقلاب قراردادهای واقعی نفتی محرمانه ماندند. در حالی که بیش از 110 سال سابقه قرارداد نفتی با خارجی ها داشته ایم اما صنعت نفت ما هنوز دارای ضعف های اساسی است. حالا رسیده ایم به IPC که در آن سعی شده است عیب های قبلی رفع شود. مثلا برای انتقال تکنولوژی و مدیریت شرکتهای خارجی را الزام به شراکت با یک شرکت ایرانی کرده اند یا طول مدت قراردادها را افزایش داده اند. اما...
-استدلال دکتر مسعود درخشان : بستن قرارداد با شرکت خارجی را برای منظور انتقال تکنولوژی، انتقال مدیریت و سرمایه گذاری خارجی توجیه می کنند. ما مشکل دانش فنی نداریم بلکه به تجهیزات نیاز داریم که می توانیم بخریم. بهترین مدیران نفتی را هم (پس از بازنشستگی از شرکت های بزرگ نفتی) می توانیم استخدام کنیم و از مدیریت آنها استفاده و همین طور یادگیری کنیم. پس نیاز به بستن قرارداد با شرکت های خارجی نداریم.
- در مورد مسائل تخصصی نفت مثل IPC نیاز به نهادهای تخصصی قوی همچون شورای عالی انرژی داریم. این نهادها باید پس از بررسی کامل و دقیق و استفاده از نظرات متعدد کارشناسان تصمیم نهایی را بگیرند و تمام. اما اکنون با فقدان این نهادها (شورای عالی انرژی در این دولت و دولت قبل هر کدام دو بار تشکیل جلسه داده است) اهرم های فشار کار می کنند.
ازدیاد برداشت : درصدی از نفت هر مخزن به صورت عادی قابل برداشت است. ازدیاد برداشت به معنی فعالیت هایی است برای افزایش این درصد. با ازدیاد برداشت، تولید فعلی نفت افزایش نمی یابد بلکه پایداری مخزن برای تداوم برداشت افزایش می یابد.
توسعه میدان : به معنی فعالیت برای رساندن میدان به مرحله تولید است.
سابقه قراردادهای نفتی ایران به رویتر در سال 1872 میلادی می رسد که اجرا نشد و پس از آن قرارداد دارسی در سال 1901 بسته شد که اجرایی شد. از آن سال تاکنون ما قراردادهای مختلف نفتی داشتیم. قبل انقلاب معمولا این قراردادها شفاف بودند و به تصویب مجلس می رسیدند. پس از انقلاب قراردادهای واقعی نفتی محرمانه ماندند. در حالی که بیش از 110 سال سابقه قرارداد نفتی با خارجی ها داشته ایم اما صنعت نفت ما هنوز دارای ضعف های اساسی است. حالا رسیده ایم به IPC که در آن سعی شده است عیب های قبلی رفع شود. مثلا برای انتقال تکنولوژی و مدیریت شرکتهای خارجی را الزام به شراکت با یک شرکت ایرانی کرده اند یا طول مدت قراردادها را افزایش داده اند. اما...
-استدلال دکتر مسعود درخشان : بستن قرارداد با شرکت خارجی را برای منظور انتقال تکنولوژی، انتقال مدیریت و سرمایه گذاری خارجی توجیه می کنند. ما مشکل دانش فنی نداریم بلکه به تجهیزات نیاز داریم که می توانیم بخریم. بهترین مدیران نفتی را هم (پس از بازنشستگی از شرکت های بزرگ نفتی) می توانیم استخدام کنیم و از مدیریت آنها استفاده و همین طور یادگیری کنیم. پس نیاز به بستن قرارداد با شرکت های خارجی نداریم.
- در مورد مسائل تخصصی نفت مثل IPC نیاز به نهادهای تخصصی قوی همچون شورای عالی انرژی داریم. این نهادها باید پس از بررسی کامل و دقیق و استفاده از نظرات متعدد کارشناسان تصمیم نهایی را بگیرند و تمام. اما اکنون با فقدان این نهادها (شورای عالی انرژی در این دولت و دولت قبل هر کدام دو بار تشکیل جلسه داده است) اهرم های فشار کار می کنند.