حسن روحانی، رئیس جمهوری ایران، صبح امروز (سه‌شنبه) در مراسم تقدیر از ورزشکاران و مدال‌آوران سال 94 اظهار داشت: گاهی با یک تیم معمولی بازی می‌کنیم و گاهی با تیم‌های بزرگی مثل برزیل و آرژانتین و اگر در بازی با این تیم‌ها برنده هم نشویم بازی خوب به اندازه برنده شدن در جامعه تاثیر می‌گذارد، اما وقتی با 6 تیم قوی دنیا بازی می‌کنیم کار ما بسیار سخت است و کار وقتی سخت‌تر می‌شود که این تیم‌ها بازیکنان‌شان را با هم ترکیب می‌کنند و از میان خود بهترین‌ها را بر می‌گزینند.
رئیس جمهور ادامه داد: شما وقتی به عنوان کشور ایران به مقابله با آنها می‌روید و پیروز می‌شوید برای ملت خود غرور می‌آفرینید، اما وقتی کسی برای این موفقیت کف نمی‌زند شما چه لقبی به او می‌دهید؛ یا وقتی گروه یا جناحی پیدا می‌شود که در برابر این پیروزی، لبخند را در چهره او و کف محکم در دست‌های او نمی‌بینید. گاهی هم کفی زده می‌شود، ولی گفته می‌شود ای بابا، این همه تلاش کردیم سه گل زدیم ولی یک گل هم خوردیم. (خبرآنلاین)
واقعیت این است که از دید آن افرادی که لبخند را در چهره آنها نمی بینیم و کف نمی زنند بازیکن به دروازه خودی گل زده است و فکر کرده است به تیم مقابل گل زده! چطور می توانند بخندند یا کف بزنند؟ مسأله در اصل گل زدن یا گل خوردن است نه در شادی پس از آن!
اتفاقا دقیق که نگاه کنیم کف هم زدند. کف زدن کسی که می داند بازیکن تلاشش را کرده است. بازیکن نمی دانسته دروازه خودی است. هنوز هم نمی داند!
