سفارت انگلیس، اعتراض از 90 تا 94

بعد از برجام وزیر خارجه انگلیس هم به تهران آمد. قرار بر این شد تا همزمان با حضور او سفارت انگلیس در تهران بازگشایی شود. علت تعطیلی سفارت انگلیس حمله به آن در سالگرد شهادت دکتر شهریاری (8 آذر ماه 1390) بود.

در این روز قرار بود تجمع اعتراض آمیزی جلوی سفارت برگزار شود که به ورود به سفارت ختم شد. یادم هست که روزهای قبل از آن وقتی از دوستان خبر تجمع را می شنیدم که با عنوان تجمع 10 هزار نفری مطرح می شد حدس می زدم که امکان چنین اتفاقی وجود دارد. همان وقت در جلسه ی مطالعاتی که در دانشگاه داشتیم وقتی این خبر مطرح شده بود، با اینکه نباید عده ای با سعی در تسخیر سفارت انگلیس به دنبال شبیه سازی تسخیر لانه جاسوسی آمریکا باشند. چرا که آن حرکتی حساب شده (به گونه ای که در جلسات مشورتی دانشجویی بین دانشگاهی تصمیم گیری شد و برنامه ریزی دقیقی برای آن صورت گرفت) و به موقع (با توجه به شرایط انقلاب) بود. نه اینکه از احساسات زودگذر جوانانی استفاده شود و حرکتی بدون منطق انجام شود. در هر صورت روز موعود فرا رسید و خبر ورود به سفارت را تلفنی از برادری که در تجمع بود شنیدم. خودش هشیار بود و داخل نشد. در هر صورت بعد از آن هم همواره با این حرکت مخالف بودم. می دیدم افراد و تشکل های دانشجویی هم از روز اول مخالف با این حرکت بودند و آن را اشتباه می دانستند. فشارها بر این ها زیاد بود که شما چرا بر علیه جو ضد استکباری به وجود آمده هستید و غیره. تا اینکه رهبر انقلاب بعد از مدتی ورود به سفارت را اشتباه خواندند در عین اینکه احساسات ضد استکباری جوانان را درست دانستند.

اما این دفعه هم با انتشارخبر بازگشایی سفارت انگلیس که ظاهرا فقط چند روز قبل تر اعلام شد و آن هم اولین بار توسط روزنامه انگلیسی (گاردین؟) دوباره بحث تجمع مطرح شد. انجمن مستقل اعلام تجمع کرد. این بار به دلایلی موافق این حرکت بودم. علت آن هم این بود که اولا احساسات استکبارستیزانه ای که آن دفعه هم درست بود این بار هم درست و ممدوح است. دوما کسی هم قصد ورود به سفارت یا امثال آن را ندارد. برخلاف بار گذشته این بار با توجه به شرایط کشور برخورد سخت از طرف نیروی انتظامی صورت خواهد گرفت و مثل هر تجمعی که جلوی سفارت های مختلف برگزار می شود از ورود و حتی نزدیک شدن افراد به سفارت جلوگیری خواهد شد. بنابراین این حرکت در حد یک تجمع اعتراضی خواهد بود. از طرفی می دیدم که دولت پس از برجام به دنبال پیگیری خط ادعایی تعامل با دنیا بدون توجه به اصول سیاست خارجه انقلاب اسلامی است. همان خط ضعیفی که برجام تاسف بار را به کشور تحمیل کرده است. بعد از آن حرف از گسترش رابطه با آمریکا، مذاکره در مورد مسائل غیر از هسته ای، عدم تنش زایی توسط افراطیون و غیره هست.

بعد از روز بازگشایی سفارت می دیدم در سایت ها عنوان می شد گروه 40 نفره یا افراطیون و الخ و همین طور نظراتی گذاشته می شد که این حرکت را با ورود به سفارت 90 مقایسه کرده بودند. تعدادی از نظرات حول این مساله می گشت که کسانی که باعث بستن سفارت شدند باید پاسخگوی هزینه هایی که بر مسافران انگلیس وارد شده است باشند. این هزینه ها شامل سفر به کشور ثالث برای دریافت ویزای انگلیس می باشد. از دو قشر دانشجو و بیمار نام برده می شد. واقعیتش در مورد دانشجویان فکر می کنم با توجه به هزینه های بالای تحصیل و زندگی در انگلیس نسبت به کشورهای دیگر کمتر کسی انگلیس را برای ادامه تحصیل انتخاب می کند. حداقل من تا به حال کسی را در دانشگاه ندیدم. فقط یکی از آشناهای دور هست که اون هم از فرزندان مسئولین می باشد. در مورد بیماران هم کشور تا میزان خوبی در زمینه پزشکی پیشرفت داشته است.

در سایت الف هم آقای مهدیان مطلبی نوشته بود با عنوانی شبیه به "آیا انقلابیون مقابل انقلاب می ایستند". در آنجا اشاره به تفاوت  آرمان و واقعیت کرده بود و با توجه به آرمان خواهی انقلابیون گفته بود که احتمالا اینها نتوانسته اند برخی از واقعیت ها و به تبع مصلحت سنجی ها را فهم کنند. و اینکه انقلابی واقع گرا و مصلحت فهم­ ام آرزوست. به نظر من تحلیل آقای مهدیان تا جایی درست است اما نتیجه گیری اشتباهی شده است. درک فاصله ی آرمان و واقعیت و فهم مساله مصلحت مهم و لازم است. از انقلابیون هم انتظار چنین درکی می رود. تا اینجا درست. واقعیت بینی و آرمان خواهی مثل دو بردار غیر هم راستا عمل می کنند که برآیند آنها مصلحت گرایی می شود. این برآیند گیری می تواند در مقیاس یک جامعه اتفاق بیفتد. یعنی عده ای مثل انقلابیون یا دانشجویان آرمان را بخواهند و عده ی دیگری مثل مسئولین به واقعیات توجه کنند و در این میان به مصلحت عمل شود. به این ترتیب نباید به بهانه ی واقعیات به دنبال تضعیف آرمان خواهی بود. همین طور نباید آرمان خواهان یا انقلابیون را متهم به ندیدن واقعیات و یا عدم فهم مصلحت کرد.