ما و اخلاق قرآنی

بسم الله الرحمن الرحیم

وَیُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَىٰ حُبِّهِ مِسْکِینًا وَیَتِیمًا وَأَسِیرًا

إِنَّمَا نُطْعِمُکُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لَا نُرِیدُ مِنکُمْ جَزَاءً وَلَا شُکُورًا

طعام را در حالی که به آن میل و علاقه دارند به مسکین و یتیم و اسیر می خورانند. ما شما را به خاطر خدا اطعام می کنیم و از شما انتظار پاداش یا تشکری نداریم.

نکته­ ای که در این آیات ذهن مرا مشغول کرده است این است که چگونه می توان غذایی که به آن علاقه داریم (و نه آن غذای اضافه ی دورریز بلکه همان وعده ی غذایی خودمان) را به اسیر انفاق کرد.

  مراد از" اسیر" هم همان معنایى است که از این اسم به ذهن مى‏رسد، یعنى کسى که از اهل دار الحرب گرفتار مسلمین شده باشد. (المیزان - ذیل آیه)

در شرایط همین امروز فرض کنیم ما در مواجهه با یک نفر اسیر داعشی از جنگ سوریه قرار گرفتیم. چه واکنشی نسبت به او داریم. در تصور من این است که می خواهیم خرخره اش را بجویم. حداقل یک کتک مفصل او را می زنیم به خاطر جنایت هایی که مرتکب شده اند. در بهترین حالت با این فرض که او اسیر است و باید حق و حقوقش رعایت شود کاری با او نداریم. اما دیگر غذای خودمان را به او نمی خورانیم! مثلا یک وعده ی غذایی خودمان را در حالی که میل به آن داریم به او بدهیم!

پس ما با اخلاق قرآنی بسیار فاصله داریم. خب چرا؟ چرا عمل ما با عمل قرآنی آنقدر متفاوت است؟ جواب در آیه بعدی آمده است. "انما نطعمکم لوجه الله" معیار عمل باید خدا باشد نه خواست و هوای نفس خودمان. ما ملاک عمل خودمان هستیم. وقتی یک داعشی اسیر را ببینیم خونمان به جوش می آید. باید با کشتن او یا حداقل کتک زدن او دلمان را خنک کنیم. اما خدا چه می خواهد؟ "و یطعمون الطعام علی حبه ..."